عجب هندسه ای دارد این تبعید
قانونی به مساحت همه ی دلتنگی ها.
قاعده اش در بی شرمی های روزگار ضرب می شود
و محیطش با خستگیهات جمع .
رویاها با هزاران صفر برابر می شوند
و سایه های تاریک تکرار
مجذور عمری می شود شریف،
تهی از توان گردنکشی!
نقطه پرگار باختنی است با شکوه!
باختنی همسفر همه ی شعاع های دویدنت.
و تو با غرورت می مانی
تنها و شکسته
مانده در راه!
و فرسنگها دورتر از امروزت.
مجید غلامرضایی
چهاردهم اردیبهشت نود و هفت
درباره این سایت